Денот на жените

8ми Март-празникот на жените низ целиот свет..ден кога им покажуваме на најблиските-мајки, баби, тетки, стрини нивното значење во нашиот живот, ден кога им посветуваме внимание и им даваме до знаење колку ни се потребни и што би правеле ако ги нема нив..
Секако секоја жена заслужува благодарност за сето тоа што таа со години го правела за нас, сеуште го прави и ќе продолжи да го прави и во иднина..8ми Март овој пат се одлучи да биде дождлив и студен..но во секоја природна појава има посебна убавина. Одејќи по улицата се обидувам да најдам нешто кое ќе биде инспирација за нов текст со нова содржина после некое време..но нема некои волшебни пејзажи тука, на кои би можел да им се воодушевуваш  целиот ден, сепак ова е голем град, кој е исполнет повеќе со различни градби , отколку со природни убавини..Барајќи ја својата инспирација, го кренав својот поглед кон сивото небо и токму таа темнина ми ја даде долго бараната инспириција, малку чудно затоа што секогаш неа сум ја барала и наоѓала во убавите нешта ишарани во различни бои..но овојпат токму таа бледост ми причинуваше задоволство..Покрај денешниот празник и самиот месец ми претставува еден од најубавите, затоа што овој променлив Март со себе ја носи и пролетта- омиленото годишно време, сакано како и останатите но сепак посебно, затоа што со своето доаѓање ја расцутува и ведрината и насмевките на многу лица..и тоа е тоа..денес 8ми Март да се потрудиме да им го направиме поубав од претходниот, затоа што навистина тие имаат заслужено..

Тој

 Како и секој ден така беше и овој 20 октомври...беше нов почеток за неа..се пресели во поголем град,во нова средина и требаше да почне во ново училиште и да се спријателува со нови луѓе..не чуствуваше ништо посебно,веќе беше навикната на промените и очекуваше дека во почетокот ќе биде потешко,но ќе се навикне со време...и така беше..како што и самата имаше претпоставено..Започнаа новите познанства, сите ги интересираше од каде и каква е.. на неа не и пречеа ниту прашањата кои секојдневно и ги поставуваа..За кратко време стекна нови и добри пријатели,но сепак чуствуваше празнина...Дали тоа беше поради еден стар настан?-кој го имаше оставено некаде во минатото..или едноставно веќе беше претворена во едно ладнокрвно суштество,кое немаше ни трошка од чуствата? -многу работи ја имаа променето,ја тераа да размислува се позрело за својата возраст и постојано да се интересира што ќе се случи во иднината,заборавајќи да ја живее сегашноста..Ама тој ден...сретна некој,за кој знаеше од прв поглед,дека ќе промени многу нешта во нејзиниот живот...А и тоа се случи.. не се знаеше дали беше до него или самата со последните сили одлучи да си го врати размислувањето за својата возраст..Тој ја натера повторно да се смее до моментот кога ќе почнеш да паѓаш, каменот што го носеше во себе и го претвори во срце,кое го имала некогаш..и ги стопли замрзнатите чуства..ја натера да биде онаква каква што била некогаш..не беше повеќе еден робот кој не реагираше на ништо,туку една личност со вратени емоции...Ја натера да ја живее сегашноста и да биде среќна..Од тој ден до сега таа е многу променета, повторно полна со живот кој беше пред неа,желна за правење лудории, секој ден исполнет со разни глупости,смеење,зезање,учење,неучење,бркање,криење што и не..Повеќе не и беше важно што ќе се случи..и беше убаво секој ден со него...и знаеше дека нема да се покае,ако самата си дозволи малку простор,да ужива во секој период од животот,дека подоцна нема враќање..слушна и многу работи кои го опишуваа него на друг начин,дека не е тоа што се претставува,но нејзе не и беше битно,се додека тој ја правеше среќна не ја интересираше која е неговата друга страна,затоа што без разлика дали тој е добар или лош,ја натера да биде она што била,а не она во што беше таа претворена...

-С.Трифуноска
27.12.2014

Eдна зимска ноќ

Беше тоа една зимска ноќ,темна и студена..многу поразлична од другите..Ноќ која нема да биде заборавена..таа вечер се движеше по патеката,боса во една маица со хеланки..што се имаше случено со неа си знаеше само таа,таа и никој друг..Одеше само кон еден мал зрак во далечината,него го следеше..Ниту еднаш не се сврте,не погледна назад..Одеше само напред и не забележуваше ништо друго освен тој мал зрак во таа темна ноќ. Не се прашуваше каде ја води,едноставно не размислуваше..беше изморена од се,не сакаше мозокот да си го оптоварува со уште работи..Не ја чуствуваше земјата која беше покриена со снег,чекореше исто како да има облечено некои високи и топли чизми..Во тој час како ништо да не чуствуваше,изгледаше како таа да е навикната на тоа,како да не и претставува никаков проблем да се шета боса по снеговите,а од облека само една маица и едни хеланки..а сепак да не чуствува никаков студ, нејзиното срце беше претворено во еден камен,а сите емоции и беа замрзнати...а како и да не бидат?- После се што и се имаше случено таа изгуби надеж во се и и беше тешко да се помири и да продолжи ,дека надежта е таа која умира последна,а кај нејзе веќе беше изгубена... Единствено се обидуваше да си објасни,зошто таа го заслужила тоа?-немала ништо лошо направено ..зошто судбината и враќа на тој начин?-се прашуваше и бараше одговор,но неможеше да го најде...дека го немаше... Како да и застана времето,а со тоа и се останато.. Сакаше да се врати назад како што беше некогаш..насмеана и среќна,напорно учеше и сакаше да заврши факултет..потоа да оди и да го шета светот ,да може да си најде и работа и да започне еден свој самостоен живот...Но со нејзиното последно разочарување сите нејзини сништа пропаднаа во вода, се што долго време го планираше и сакаше да го оствари,го снема за миг.. Многупати се обидуваше се да почне од почеток, лошото да го заборави и да продолжи, продолжуваше да работи напорно на нејзините сништа,пак имаше насмевка на лицето и пак се трудеше да биде среќна,но последниот удар ја уништи,таа падна и неможеше повеќе да стане,нејзините сили не беа толку моќни...беше предадена од луѓето кои најмногу ги сакаше,се случија многу работи кои таа не ги очекуваше...и дури сега сфати што била причината што таа толку страдала..причината била што таа секогаш повеќе мислела за другите отколку за себе, секогаш прво се обидувала да им биде добро на другите,а после за неа..И од таа ноќ таа смени многу работи,стигна до малиот зрак и тогаш одлучи да проба повторно..застана на нозе се освести и реши од тој момент да размислува за себе и за никој друг..себе прво да си удоволи па после за другите..И со тоа стана посилна од било кога,стана една ладнокрвна девојка која сеуште ги имаше истите цели во животот но овојпат таа беше одлучена да ги стави на прво место,дека нема побитен некој од самата себе и колку да се труди да им помага на другите пак на крај таа си беше виновникот ..и направи како што беше цврсто решена,ги постигна своите цели и сега е среќна,конечно и таа најде свој мир...

Понекогаш без разлика колку и да ги сакаме некои луѓе и се обидуваме да им биде добро на нив,а после за себе да гледаме,нема секогаш да ни биде исто вратено...

-Сара Трифуноска

Замисла

Снег-нештото кое најмногу го сакав уште од малечка и нештото кое сеуште го сакам..Тој е белег на детството,на моето детство кое сеуште трае...кој ме тера да се потсетувам на секој миг од мојот живот,нешто на кое му се радувам а со таа радост знам дека сум сеуште дете..Тој снег го замислувам како паѓа без прекин,насекаде создава еден прекрасен зимски пејзаж,средина во бела покривка,го замислувам како што го нема во овие неколку последни години...Се тоа изгледа вистинито,јас седам на масата,облечена во црвен џемпер со хеланки,а косата сплетена ..во раката држам чаша со чај од нане,омилениот..и читам една книга,одвреме навреме погледнувам кон прозорецот и ја набљудувам околината во која паѓа снег,многу снег. Откако завршувам со поглавјето кое го читам и ја допивувам последната голтка од чајот,станувам и одлучувам да излезам надвор...Ги облекувам моите чизми и јакна,и потоа околу вратот нежно го виткам шалот и ја ставам капата на глава.. Излегувам надвор и полека почнувам да се движам низ улицата,која беше целата препокриена со снег,насекаде се чуствува новогодишниот дух на луѓето. новогодишни подготовки и се останато..Инспирирана од природата,почнувам да размислувам за многу работи и да се потсеќам на многу мигови поминати со семејството,пријателите,деновите во училишните клупи,кои сега се празни ..добри и лоши сеќавања...Наеднаш ги гледам сите мои пријатели кои исто така беа излезени за да се воодушевуваат од убавината на снегот..Набрзо започнуваат нашите детски игри,мавање со топки снег,тркалање,сликање и мнг.друго. Сето тоа толку волшебно и остварливо..Тој снег како да ни ја раскажуваше неговата приказна..бела приказна ...Како самиот да ни кажуваше дека тој е симбол на другарувањето,на сите сеќавања,на првата љубов..и дека неговото значење го носиме токму ние децата..со чисто детско срце ја симболизираме неговата бела боја..Во тој момент се изгледаше како еден вистински настан,кој не сакав да заврши ..но враќај ги мислите кои беа надалеку заминати,сфатив дека тоа е само моја замисла,една убава снежна замисла...која со сето срце сакам да се оствари и никогаш да не заврши...
-Сара Трифуноска

https://www.facebook.com/Sarra.Trifunoska/posts/1591767197722398?pnref=story